Hatun

Ordu’nun dereleri
Aksa, yukarý aksa…"

Ne zaman bu türkü gelse aklýma
Annemin,
Daha on beþinde, çocuk yaþta
Okutmaya güçleri olmayýnca
Niþanlandýrýlýp
Nasibini kaçýrmasýn,
Baþý baðlansýn hevesi ile
Þehirdeki Teyze’oðluna gelin oluþu
Köyünden, babaevinden
Ailesinden, ocaðýndan kopuþu düþüverirdi hatýrýma

Anne ve baba annelerimin,
Yörüklüðünü bilirdim de
Kafkaslara da dayanýr mýydý soyaðacýmýz bilmem
Tatarlar, Kýrgýzlar gibi çekik, sürmeli gözleri
Tütün pamuk tutmasýna raðmen kibar elleri
Simsiyah uzun saçlarý
Becerisi, serpilmiþ cesaretiyle
’Nasýlsa küçük diye vermezler’ sanan
Mehmet’ine
Oysa
’Seni bana yazmýþlar’ diye,
Eþ oluvermiþti
Çocukluðunun Ödemiþ Ovasýndan Ýzmir’e…
Sonra da memur eþi olarak
Perþembe’lere kadar yollara varmýþ
Daha on altýsýnda, anne olmuþ, abimi kucaðýna almýþtý
Kendi gonca oysa köylü güzeli, henüz filizlenirken
Yuvasý, evlatlarý ile
Hüzünleri, neþesi
Çilesi, derdi, hayalleri ile
Kök salmýþ, büyümüþ, çoðalmýþtý
Annem…

Þevkati, merhameti
Özlemleri, Acýlarý, Hasretleri ile
Nice cefa ve emeði
Dününe de gününe de vefa ile
Hep kol kanat geriþi
Sarýp sarmalamayan güneþi
Ellerinde yüreðinde topraðýnýn kokusu
Acýsý ile tatlýsý ile iþlenmis varlýk yolunda
Ömrünün yoldaþý
Ne yazýk ki takdiri ilahi,
Gitme diyemediði, babamýn
Havvasý
Hatun’u…
Sosyal Medyada Paylaşın: