Abim

Bugün biraz karýþýgým
Kýrýþýðým çocuk
Daðýnýgým
Fýstýðým gece Ankara yol aldý
Ankara deyince
Bir Ata’m gelirdi aklýma
Bir de Abimm

Bu hayatta
En varken,
Belki en yokta olmak zorunda, kalan yaným
Seni, ne az andým, yazmaya çalýþtým
En çok senin varlýðýna sarýlamadým
En çok sen yanýmda eksik kaldýn

Hani Savaþ koymak istemiþlerdi adýný da
Babam görevde, doðumunu göremeyince
Dedemin adýný almýþtýn
Ordunun parçasý olmak senin de kaderinde vardý
Türkmen soyadý en çok sana yakýþýrdý

Daha liseden baþladý gurbete yol alýþýn
Zorlu bir hayata adýmýn
"Ankara’dan abim gelmiþ" þarkýsý
Her evci geliþinle, teðmen çýkmadan evvel
Ergen kýskançlýðýma ne manidardý
Ýlk görev Yerin, Gabar Daðlarýydý da
90 larda hep ,yüreðimiz aðzýmýzdaydý
Nice senelere ki, çok þükür, iyi ki varsýn

Abim
Murat dedemin kucaðýnda, bebekken daha
Aðlarken ’gagga’ diye bir yandan,
Yazlarý köye gitme bahsinde
’Gittcen mi gýz’ diyen yaným
Giden hep sen olurdun da, kalan ben
Ana babanýn, evde gurbetini çeken ben

Abim, bir ömür, hem rakibim
Hem uzaktaki daðým,
Bunca yýldýr içimde,
Belki tam sarýlamadýðým
Tam koklayamadýðým ,saramadýðým yaným
Ýsteyip de yeterince kavuþamadýðým
Kardaþým, kaným, caným…

Sosyal Medyada Paylaşın: