Ö(z)lüyorum. Gözyaþlarýmýn üstünü örtüyorum karanlýkla Sýðýnaðým oldu artýk geceler
Ýmtihaným aðýr Yalnýzlýða müebbet yemiþ yüreðimle Hiçliðin ortasýnda volta atarým.
Zifiri bir gecenin koynundayým Sessizliði delip geçen yýldýzlar iner uykularýma ayrýlýk senfonisi dinlerim arka fonda Aðlamaya ramak kalmýþ bulutlarla dertleþip Ay ýþýðýný alýrým omuzlarýma
Gözlerim ölüme düþtü Ölüm ellerime. Ellerim topraða deðdi Toprak tenime.
Yokluðun bende hep var olan bir hikâyeydi aslýnda.
Sabah geceyi arkasýna aldýðýnda Ve ay koþar adým uzaklaþýrken gökyüzünden Güneþ bütün ihtiþamýyla süzülüp Tutunurken gözlerime Günaydýna hasret kulaklarým Çýnlar kendi sessizliðinde..
Kalbim ölü kokuyor Topraða sarýlan bir aðacýn dallarý gibi sarýyor seni kollarým.
Korkma, Her gece seninle uyuyorum...
Meryem Ayan.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Meryem Ayan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.