EVLİLİK Mİ? EVCİLİK Mİ? BİLEMEDİM!

Düþünmeden sonunu.
Tuttuk evliligin yolunu.
Bilmedik aþkýn oyununu.
Önceleri, evliliði pek ciddiye almadýk.
Evcilik oyunu gibi sandýk.
Birazcýk da olsa...
Paramýz ve havamýz vardý.
Biz böyle...
Bir yatak, bir yorgan ile mutlu oluruz sandýk.
Aramýzda saygý hiç yoktu, sevgi ise azdý...
Tabii, arkamýzda, paramýz ve babamýz vardý...
üstelik ukalalýðýmýz da hat safadaydý.
Bizim için hayat...
Bugün var, yarýn yoktu...
Üstelik, insanlar umrumuz da bile deðildi.
Hayat bizim için, günü birlikti.
Çevremize göre, sonu yoktu, bu evliliðin...
Ama, biz umursamamýþtýk...
Alaya alýp, oyun sanmýþtýk.
Aman sende dedik...
Her þeye gülüp geçtik.
Ciddiye almadýk.
Umursamazlýðý kattýk neþeye...
Kime ne dedik...
Har vurup, harman savurduk.
Para bitti.
Ev gitti.
Araba onur yitti.
Parasýzlýk yalana, dolana itti.
Zamanla hasret kaldýk gülmeye.
Muhtaç olduk bir kuru ekmeðe.
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: