BİZİM KÖYÜN DELİSİ

Hani bir söz vardýr...
Üstü baþý yýrtýk derviþler!
Topluma göre deliler!
Hep Yüce Yaradaný düþler!
Kimse pek anlamaz çok incedir bu Ýþler!
Yüce Yaratanün Hikmetidir, bu kiþiler!
Evet, bizim köyun de
Bir delisi vardý!
Herkesten ayrý, tek baþýna yaþardý!
Bazen aðlardý!
Bazen gülerdi!
Yastýðý çoðu zaman yýkýk duvardý!
Sabah olunca sýrtýný aðaca dayardý!
Çoðu zaman aklý gelir, giderdi!
Olur, olmaza herþeye gülerdi!
Aklý kýt, bu deli derlerdi!
Zavallý ayný zamanda saftý! Anasý, babasý, koruyup kolyaný yoktu.
Dalga geçip alay edeni çoktu.
Çoðu zaman yarý açtý, yarý toktu.
Evlenememiþ, eþi, çocuklarý da yoktu!
Yoksulluk sýrtýn da bir oktu.
Üstüne giyecek elbisesi pek yoktu!
Tahtadan, bacaklarinýn arasýn da bir atý vardý!
Samanlýkta, ottan yataðý vardý!
Dertlerde dolu, zor bir hayatý vardý!
Ekmek verirsen...
Sevinir, yerdi!
Alay edenlere...
Hiçbir þey demez gülerdi!
Mahsum bakýþlarý ile sanki teþekkür ederdi!
Üzülenler teselli ederdi!
Bazen de kendine dert ederdi!
Bir sabah vakti...
Dediler; bizim deli öldü!
Ölürken son birkez güldü!
Bir kaç gariban tabutunu omuzladý.
Birkaç kürek atýp, kara topraða gömdü!
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: