ÇOCUKLUĞUM...

Ben, çocukken, her yer rengarenk çiçeklerle dolu idi.
Koþmakla bitmeyen yemyeþil çayýrlar!
Uçsuz bucaksýz ovalar...
Kuþlar, tavþanlar kuzular...
Yüksek yüksek tepeler...
Hiç ulaþýlamayan daðlar!
Daðlarýn eteklerinde...
Açan renga renk çiçekler!
Çeþit çeþit böcekler...
Hep bacasýdan dumalar tüten...
Büyüklü küçüklü sýra sýra evler...
Bizim Dünyayaya açýlan ...
Evin küçuk pencereleri...
Bu pencereden!
Her baharda göçmen kuþlar beklerdik...
Baðdaç kurup yer sofralarýnda...
Kuru soðanla mis kokulu yemekler yerdik...
Biz çocuklar!
Hep neþeli kahkaha atardýk!
Hep beraber saklambaç, kör ebe oynardýk...
Babalarýmýz hep anlayiþlý, gönlü bol...
Analarýmýz sevecen þefkatli idi.
Benim çocukluðum bunlarla büyüdü!
Þimdi, hasretle...
Özlemle çocukluðumu
aramakla geçti...
Artýk, yok o yüreði mangal, demir bilekli adamlar!
Þefkat dolu kadýnlar!
Menfaatsiz sevgiler...
Gönülden duyulan saygýlar...
Neþe ile gülümseyen o al yanaklý çocuklar!
Artýk yok.
DÝNÇER DAYI
Sosyal Medyada Paylaşın: