Uyan öleceksin

Uyan.
Uyan öleceksin.
Uykumda öleyim.
Uyan ama.
Hayatýndan uyan.
Ölümüne geç.
Çok acý çekmezsin.
O zaman.
Nasýl olacak.
Hayatýmdan nasýl uyanacaðým.
Hay Allah.
Ne bileyim.
Görevimde bu yok.
Nasýl doðduysan öðle öl.
D’ siz.
Döl düþtün ya iþte d’ siz öl.
Ha býrakayým döl tuttuðum çiftimi.
Yok, acý çekerim.
Tabi o döl tuttuðun çiftinde acý çeker.
Nasýl?
Anan baban atan ve döl verdiðin neslinde.
Sevgilinde açý çeker.
Döl tutup oluþtuðun karþýtýnla doðduktan sonra yine karþýlaþacaksýn.
Bu senin var oluþ kaderin.
Sen, sen deðilsin o, o deðil hiçbir zaman.
Canlý birdir.
Bölünür birleþir ama birdir.
Sen sadece canlý var oluþun ruhu, ruh madde temasý tini, tensin.
Kalbin kan pompalarken zihnin zekâ verir.
Maddenin ruha temasý akýldýr.
Maddeden duyu organlarýyla fikir alýr ve ruha düþünce saðlar.
Melek abi ölüyor muyum yoksa yeniden doðuyor muyum anlamadým.
Alsana caný mý?
Ben alamam sen vereceksin.
Ya senin týrpanýn yok mu onunla almýyor musun canlarý.
Yok o ödünüzü koparýp beni uðraþtýrmamak için.
Korku koku salar ve rahatlar býrakýrsýnýz canýnýzý, madde baðýnýzý.
Sen farklýsýn.
Sen çok burnunu soktun insanlýðýn iþlerine.
Sen yazarsýn.
Çok düðüm attýn canýna önce onlarý bir çözmen lazým.
Son makaleni yazýp sonuç bölümünde çözülmeni bekliyorum.
Çaðlara göre deðiþir korku araçlarý.
Bak bende ne var silgi.
Yazarsýn ya!
Ama sen silgiden korkmazsýn unuttukça daha çok fikir kaynar düþünce oluþursun.
Senin yerine ben korkuyorum ama bu canýný vermene çare deðil.
Þimdi ne olacak?
Sen söyle.
Düþünüyorum da þimdi ben canýmý ilk canlandýðýmda verdim.
Vermesem ne canlý oluþabilirdim ne de var olarak yazabilirdim.
Evet, sen canýný ilk andan itibaren verdin ama ayný zamanda yine can aldýn.
Senin ölmen bunun için daha zor ve karmaþýk þimdi.
Öl artýk çok yaþlandýn.
Sürünmek zorunda kalýrsýn.
Ýyide çoðu basit yaþayan insanlarda çok uzun yaþýyorlar.
Cevabýný da söyle o zaman bildiðin tavrýndan belli oluyor.
Evet, ne kadar basit yaþasalar da yazmasalar da belki pek okumasalar da var olmak okuyup yazmadan olmaz.
Sadece ifade etmezler ama ifade olurlar.
Daha önemlisi iþlerine göçlerine sevdiklerine kendilerini vererek doðanýn toplumun ifadesine vesile olurlar.
Peygamberler gibi.
Ama görev almadan görev verilmeden görev olan düþüncedirler.
Çoðu ata nesil böyle insanlarý düþünerek fikirlerini edinir düþüncelerini ifade ederler.
Melek abi niye tedirginsin böyle.
Benim görevimi alacak yetenektesin.
Yok caným.
Alýrsan ben yok olurum ama sen melek olmaya devam edersin.
Yok be melek abi senin yok olmana sebep olur muyum?
Hiçbir þey olmamýþ çok þey olmuþ biri olarak senin görevini alacak deðilim.
Sen yok olacaksýn ama.
Ben yok olmaya hazýrým.
Allah olacaksýn.
Evet, yok olup Allah olacaðým yani Allah’ýn sonsuz birliðine dahil olacaðým.
Sen niye Allah olamadýn.
Benim seçeneðim yoktu ben çok iyilik yaptýðým için melek oldum.
Yani insanlarýn iradelerine iyilik adýna çok tercihte bulundum.
Onlarýn iradeleri dýþýnda yönlendirmiþ oldum.
Doðal dengeyi de iyilik yönünde bozmuþ oldum.
Yani bir nevi iyilik verdin kötülük çaldýn.
Þimdi can alma iþinde can verme ikna görevini üzerine almýþ oldun.
Evet, zeki düþünceli insan.
Sen ne kötülük yaptýn ne iyilik yaptýn.
Sadece Allah’ýn varlýðýna düþündün yani basit salt düþünme duasýnda bulundun ve yokluðuna fikir öne sürüp yazdýn.
Kelebek etkisinde bulundun.
Ýnsan olarak pek etkilemedin.
Sanýrým öðle yaptým.
Ve senin de iþine ancak kelebek etkim olur.
Þu an vereceðim ölümüm gibi.
Hayatýmdan uyanarak.
Aslýnda bu sefer uyanmayarak.
Yok olarak.


Sosyal Medyada Paylaşın: