İnsan bir şeyi kaybedince arar, Bulduğunda aramaya başladýğýn şey aşktýr. Yollardaki aşýğýn arayýşý hiç bitmez. Bitmesin de. Çünkü aşýkken aradýğýn da. Sonunda bulduğun da kendin olursun aslýnda. Yaşadýğýn sürece Öğretmenin doğa, Kitabin insanlýk, Okulun yaşam olsun. Elini tutup da yollarý yürüdüğün adam gibi. Deden gibi. Kendi içinin sonsuzluðunda insan nereye kadar gider ki? Nerede saklýdýr bütün gizli bilgileri yaþamýn? Kullanamadýðýmýz, atamadýðýmýz. Kork/umduðumuz, sevemediðimiz ne çok þey var... Ne çok sayýsý artýyor bunlarýn her gün... Ýçimizi kemirircesine... Oysa Güneþ sýrtýmýzda. Yolunu kaybede kaybede yerini buluyor insan... Bir labirent aslýnda hayat... Her nerede olursa olsun kendinle buluþtuðun, kendine vardýðýn, kendine döndüðün.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Noah Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.