Şimdi değil

Kapýmý çalma, artýk arkasýnda yaþamýyorum.
Geriye sadece adýmlarýmýzýn yankýlarý kaldý
þimdi daha sessiz odalar...
Evet, bazen, belki rüyalarda, belki uyanýk,
hayalet bir, aþk dolaþýr.. senin ve benim býraktýðýmýz..
, akþamlarý gün battýðýnda,
kapýdan yürür, perdeleri oynatýr,
Birisi gibi, hafif bir el hareketiyle,
Bahçenin pencerelerini açýk býraktým
sonsuza kadar.....
sonsuza kadar ruhumuz burada gezecek...
, sessizce nefes alýyor,
yarým kalmýþlýklar çýðlýk çýðlýða baðýrýyor
Orada Arabesk gölgelerin zemininde duyulmadan uzanýyorlar..
Rüzgar dallarý bahçeye savurur aðaçlar uyumaz ..
Ve dallar avuç içleriyle pencerelere vuruyor
Çalma kapýmý,
korkutma loþ odamýn sessizliðini..
Uzun zamandýr burada yaþamýyorum,
sadece bir bekçiyim..
Ýstersen gel, geçmiþi yad edelim.
birgün gel mutlaka
Ama
þimdi deðil.....

© Elena Vinogradova
Sosyal Medyada Paylaşın: