Her zaman bir ümitle hep böyle yaþamýþtýk, Ne güneþ var ufkumuzda ne sabahlar kaldý. Yýllardýr deðiþmeyen zamanla baþlamýþtýk, Ayný korkuyla kalplerde hep eyvahlar kaldý.
Hayal görüyordum, mukaddes ruha varýrken, Günah çemberi sararken ruhu kanar içim. Ümitli gözlerle dertli kalpleri sararken, Var gibi görünen ama yoklukta bir hiçim.
Talan oldu bahçeler, baharýn gidiþiyle, Hazan vurdu yapraklarý, soldu çiçeklerim, Tükendi hayaller, bir hayatýn bitiþiyle, Karanlýk bir sokakta, aydýnlýðý beklerim.
Bilmem ki neden böyle hüzünlüdür yürekler, Iþýklar kaybolunca dile gelir karanlýk, Hangi yola girsem, ümitsizliðe sürükler, Kalemler kan kusarken. diller susmalý artýk.
Tanýnmaz aynalarda, baktýðýn o suretler, Derin çizgiler var, her birinde nakýþ nakýþ. Boþa çýkarken emekler, bomboþtur siretler, Gözlerde endiþeli ve sebepsizce, bakýþ.
Güneþin battýðý ufuklarda bir karanlýk... Gem vurdu sinsi sinsi arzularýma zulmet, Nurlansýn ufuklar, kaybolsun zulmet bir anlýk, Her an mani olurken duygularýma zulmet.
Gýybet dolu sözle, iftira atmak ne acý, Derdiniz kiminledir? Kimedir bu kastýnýz? Anlamadan bilmeden, kurdunuz daraðacý, Suçu neydi masumun? dinlemeden astýnýz.
Korkumla yüzleþmek için kapýndayým senin! Sana geldim artýk, ve Seninleyim her zaman. Faydasý yok artýk feryad-u figan etmenin, Ümitler kayboluyor, Güller solduðu zaman.