Gök de tenha? Ay da doðmaz? Ýçim zifiri gece, Ruhum geceden de siyah, Ufuk yýrtýlmaz bir türlü, Vurgun yemiþ yarýnlarým. Doðmadý hilal bakýþlým. Kör bir hançer gibi durur, Böðrüme saplý karanlýk. Fecre kadar düþünürüm, Niçin doðmaz ki bir ýþýk?
Oysa doðsaydý gece ay, Kendimi gökte zanneder, Uykusuz olmazdým heder. Geceler benden de ýssýz, Basar sýzý, koþar keder. Görmeyince þu fezayý, Gece, ben ve ruhum n’eder? Doðarsa semaya ýþýk, Parlarsa yürekte yýldýz. Göz kýrpan yakamoz misali, Beklerim doðsun göklere, Öbek öbek ay ve yýldýz.
Sabahladým bitmez gece, Kimseler görmez gizlice, Zifiri, yorgun gözlerim, Ufkuyu bekler delice. Ne geceler eski gece, Ne gözlerim zýpkýn artýk! Vakit mi geçiyor sence? Beklenen de gelmez heyhat! Zifiri siyah mý hayat? Ay ses vermez, doðmaz ufuk, Ýçte uhde, yürek buruk. Neden suskun? Niçin doðmaz ki bir ýþýk? 07.6.2023 Emir Þýktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emir ŞIKTAŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.