Dün akþam kuytu sokaðýn birinde sarhoþ bir kafa ile, Ansýzýn açtým sayfalarý yýpranmýþ gönül defterini, Ýç çekerek okudum yaþanmýþlarý yarým kalmýþ hayalleri, Meðerse umutsuzluða hep ben meze olmuþum unutulmuþum...
Vay baþýma karlar yaðmýþ yaþýma aklar düþmüþ baþýma, Lanet olasý dünde kalan yaþanacaklarý yine kafaya taktým, Hüzünlü bir þarký eþliðinde hayallerimi ömrümü çalan, Kýymet verdiðim þerefsizlere bir güzel sövdüm ne çare...
Vay baþýma hazan yeli dünden deðmiþ bu günüme, Can dediðim deðersiz nice kimler için yanmýþým, Gecenin karanlýðýna seherin tan vaktine, Baðrý sineme göz yaþlarý dökmüþüm vay bana vaylar bana...
Yýllar sonra elimde kýrýk kadehim aðzýmda iki damla kan ile, Kör bir terzi misali baðrýmda açýlan yaralarý dikmeye çalýþýyorum, Bir yandanda haykýrýyorum bir daha kanmam kimselere diyorum, Biliyorum yine yalan sevdalara ömrümü çalanlara kanacaðýmý vay bana vaylar bana...!