MASAL

umut, sevdalý bir kuþtu önce
dallarýmýzda gezen
alýp götüren bizi rüyalarýna
her akþam üstü
güneþ batarken uzakta
yeniden doðacaðýna inandýðýmýz
annemiz öllükte çoðaltmýþ nedensiz inanmalarýmýzý

her akþam üstü
yüreðimizdeki yaralarýmýz
dilimizin ucuna gelir
açsak aðzýmýzý dünyayý böler ikiye
ama susarýz
yýkýlýr üstümüze
her akþam üstü
yarýnýn olmama ihtimali
kuþlar havada azalýr
cebimizde sevincimiz
kollarýmýz kalýr yýkýntýlar arasýnda
koynumuzda ýsýttðýmýz ellerimiz üþür
cehennem sýcaðýyla korkutur tanrý bizi
kimse yok

bir ses duyarýz nereden gelmez
kuþlarýn kanat çýrpýþý akar topraða
çirkin ellere düþmüþ bir serçenin
yýkýntýlar arasýnda ölmemeye ahtý bir yalan
gözlerimiz kapanýr
kasýrgalar geçer hayallerimizden
son sözümüz kalýr
kýzýnýn elini býrakmayan babanýn gözlerinde

usulca kývrýlýp bir köþeye
azala, azala gideriz
topraðýn derinliklerine
kimse sormaz “kim?”
topraðý yarýp çýkan yazýlý taþlarýmýz olmaz
üzerimizden yürünüp geçilir
týpký yaþarken olduðumuz gibi
sessizce kabulleniriz tanrýyý
onun bizi kabullenmeyiþiyle ilgilenmeden

her durumda kötü haber
dalýndan düþmüþ yapraklara
gece derin sessizliðe gömülür
karanlýk olur her yer
üstümüz kar
bembeyaz
sessizce yatarýz
ses çýkarmak bizim harcýmýz deðil
farkýna vardýðýmýzda nefesimizin
“sura” üfleyeceðiz
Sosyal Medyada Paylaşın: