EY İNSAN!

Gök kubbeyi deldin ne geçti ele.
Þu koca dünyayý çevirdin çöle.
Hasret kalacaksýn ormana, göle.
Kendin ettin kendin buldun ey insan!


Kirlettin nefes aldýðýn havayý.
Rüyanda görürsün narý, ayvayý.
Kuþ bile bozmaz yaptýðý yuvayý .
Kendin ettin kendin buldun ey insan!


Dünyalarý yesen doymuyor gözün.
Mevsimler deðiþti yaz oldu güzün.
Bülbüller ötmüyor güller de hüzün.
Kendin ettin kendin buldun ey insan!


Gül veren topraða ihanet ettin.
Gövdeye, yapraða ihanet ettin.
Üzüm yedin baða ihanet ettin .
Kendin ettin kendin buldun ey insan!


Ýçecek suyu bulamazsýn bir gün.
Zehir olur her gün yediðin öðün.
Demiyorum yine de sana sürün.
Kendin ettin kendin buldun ey insan!


Gökyüzüm maviydi denizler mavi.
Ýnsan yýkar mý yaþadýðý evi.
Mezarýna korsun plastik selvi.
Kendin ettin kendin buldun ey insan!



Mehmet BULUT
Sosyal Medyada Paylaşın: