Gül Kurusu
Esrarýn kirli eli kement takmýþ boynuna,
Sürükler ezip geçer gecenin bir yarýsý.
Cefanýn kördüðümü çeker soðuk koynuna,
Saplanýr keder dile, çehreye ölüm sarýsý,
Nemlenmiþ ahu gözler, yanaklar gül kurusu.
Kazanýn en dibinde kaynýyor susuz, tuzsuz
Zamanýn heyelaný sürüklüyor sorgusuz,
Yaralar derin kuyu, kanamakta sargýsýz,
Kulaða kurþun dökmüþ duyulmuyor çaðrýsý,
Nemlenmiþ ahu gözler, yanaklar gül kurusu.
Nadide sevinçlerin yorgun hâli tende,
Anýlarýn gizlenmiþ tatlý kokusu yende,
Bu sarp daðlar, ovalar anlaþýlmaz düzende,
Damarlarý büzüyor kalbindeki aðrýsý.
Nemlenmiþ ahu gözler, yanaklar gül kurusu.
Bu çilenin önüne rüzgar mý attý seni?
Hüzünün çamuruna su diye kattý seni,
Gökte beyaz güvercin kuzgun mu tuttu seni?
Aklýn saati durdu, iþte alem kurgusu,
Nemlenmiþ ahu gözler, yanaklar gül kurusu.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.