Ölü dil...

Unutup...bileyliyor
kýnýndaki paslý acýyý
aurasýnda bir fiil sembolik
düþüyor kýrýminal bir estetik doku
mahzenin yýllanmýþ koynuna

sessizliðin ketumluðunu
adýmlýyor kýrmýzý ayaklarý
þarap tadýnda üzüm kokuyor mahsulü
damaðýnda kýzýlca bir aþk
seviþiyor göðüs kafesinde

masumiyeti bir mahpusluk vuslat
ilmikleri kaçmýþ gecenin kýymýk batýmý
örüyor teninden söktüklerini
zaruri ihtiyaç dikiyor gözlerinin rengini

akýtýyor burda panzehrini
incelen aðýn sancýsýnda doðuracak zehrini
saðanak lavlar fýþkýrýyor iliðinden
geçirecek þehvetin iðnesini kristal iplikten
her cenin düþüklüðünde düðümleyecek nefesini

omurgasýndan geçirecek gecenin yüzünü
yol sayacak uzayan sakalýnýn kirini
iþlenmiþ bir lahit
doðuruyor karanlýðýn köklerini
sancýlý duvarlara sürüyor lehçesini ...



Sosyal Medyada Paylaşın: