Boşlukları Doldurmaca.

Gelecek hakkýnda umutlanmak, güzel hayaller kurmak günah gibi geliyor .
Gönlüme dokunan bir dost elim yok ve zihnim buna boyun eðiyor artýk.
Hatta bazen korkuyorum biri gelip dokunursa gönlüme diye.
Biliyorum faniyle gelen faniyle gider.
Ama üzülüyorum iþte.
Ýstemek haddim deðil gibi, istemek doðru deðil gibi, istemek haram gibi.
Kim haram kýlabilir Allah’tan baþka insana oysa?
Hem ne münasebet! Zihnim çok daðýnýk. Bilmiyorum.
O biliyor diyorum ama O’na da iyi bir kul deðilim gibi.
Ama olmalýyým. Ýnanan umutlu olur, güçlü olur diyorum sonra kendime.
Bu umutsuzluk, bu acizlikle, bu yalnýzlýkla nasýl olunur bilmiyorum .
Allah’a ulaþmaksa maksat, imtihaným zor hemde çok...
Bir bilgeler yapar bunu bir de çocuklar...
Korkuyorum, benliðimi kaybetmekten, düsünmekten.
Düþündüklerimin beni yanlýþa götürmesi ihtimalinden.
Ah etmeye vicdaným el vermezken akýbetin en kötüsü oldum.

Sosyal Medyada Paylaşın: