Eskiden Hayatýn siluetinde süs olarak kalmýþtý duygular Hissi suskunluklarýmda attýðým çýðlýklar Yankýlardan cesaret aldý Ve dimdik ayakta durdular Ýçimde cam kýrýðý gibi parçalanan acýlara inat Hep sevgi adýna cümleler kuruyordum Dizeler arasýnda bir sarkaç gibi Gidip geliyordum
Sonra? Hep yolculuklar yaþandý dört duvar arasýnda Harfleri incitmeden yan yana getirerek kurduðum cümleler Saatlerce cevap beklerdiler Ve hep Noktalarý virgülleri çalýnmýþ Duygularý hýrpalanmýþ Aðlayarak bana geri döndüler Oysa yýllardýr sürgündüler zaten Ýki dudak arasýnda Yanmýþtý anýlarým Issýz bir evin tavan arasýnda
Ya þimdi? Parmaklarým elimin altýndaki klavyeyle dans ediyor Tuþlar kendi aralarýnda yarýþýrken Fonda güzel bir þarký “ gülümse“ diyor Ve ben kelimeleri konuþturuyorum, Onlar anlatýyor ben yazýyorum Ýçindeki mânâyý seviyorum Ve artýk üþümüyorum
Peki sonra? Sonrasý için çok þey söylenebilir Þu an okuyorsan bu satýrlarý Yaþýyorumdur! Yýllar sonra sahibini arayan Bir kitap bulursan yemyeþil bir parkýn Yalnýz bankýnda ve kapaðýnda Devrilmiþ bir saksýnýn içinde Baþý dik duran bir beyaz gül görürsen Ve hüzün akýyorsa yaðmurun yüzünden O zaman ölmüþümdür
Leyla Usta@2006
Sosyal Medyada Paylaşın:
Leyla Demirli ( Usta ) Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.