Eylül!

Yirmisekiz sene, geçti üstünden,
Daha kapanmadý, kanýyor yaram!
Ayýrdý dostunu, vurup dostundan,
Her sene bu vakit, sýzlýyor þuram!

Duhulünde zûlüm, þiddet ve cebir!
Beþ soysuz, beþinin, asýlý gübür!
Dile neler gelir...çekip Yâ sabýr..
Hâl ehli olanlar, anlarlar merâm!

Böylesi lekeli, yirminci asýr!
Nice civân çýktý, dâr da yola sýr!
Seçip huzuruna, ayýrdý bir bir;
Bekledim gelmedi, Þehîdlik sýram!

Kimin umurunda, senin bu halin!
Merâmýn demeye, dönmüyor dilin!
Kim versin hesâbýn, oniki yýlýn?
Mâkes bulmaz yazýk, feryâdým nâram!

Marmariste yaþar, besili, kartça,
Eli, aðzý kandýr, saldýrgan Kurtça,
Çekinmem lafýmý, söylerim mertçe;
Onun’çün açýktýr, soysuzla aram!

Kim ki bu millete, etmiþse zûlüm;
Zevk içinde yaþar, Halk zora tâlim,
Acep neçe zaman, sürer bu halim?
Bilmem yamanacak, kaldý ki nerem?

Hâlâ nice Ana, basar baðra taþ,
Ama görmez kimse, hayatlarý hoþ,
Herkes pes eylemiþ, ne söylesem boþ;
Tükendi mi deyin, mümkün-ü çârem?

Eylül’ü yazarým, fýrsat buldukça,
Kafes, tabutluka, rûhum daldýkça,
Ozan Ýlo’m susmam, nefes aldýkça,
Eksilmez baþýmdan, fýrtýnam, Boram!

Sosyal Medyada Paylaşın: