*
insan sevdiði birini kaybedince ne söyler
ne düþer ki dudaklarýndan
hayat iþte
bir varmýþ ama en çok da yokmuþ
bugün varmýþ, yarýn yokmuþ
kelimeler de salýnýrmýþ varlýk ve yokluk sarkacýnda
el ele tutuþur acýya katýk edilirmiþ
hayat nasýl tanýmlanýr
nasýl lisana dökülür duygular
pek bilmem
süslü püslü cümleler kuramam bir çýrpýda
tumturaklý laflar edemem de
ömür dediðin yazýldýðý anda azalan
yaþandýkça tükenen
adýna gün denen vakitler toplamý olsa gerek
dünya seferimde zaman
benim için bir temmuz ayýnda
küçük bir anadolu köyünde tomurcuklanmaya baþlamýþtý
bozkýrýn en cilveli sarýsý ile
gökyüzünün uçsuz bucaksýz maviliði arasýnda
var olmuþtu çocukluðum
þehrin, çocuk ruhuna dokunacak
pek bir yaný da olmadýðý için
çocukluðumun en unutulmaz anýlarý
bu mavi ile sarýnýn gönle huzur veren
ahenkli yerinde canlanýrdý
yaz bizim için köy demekti
doyasýya oynadýðýmýz ama bir yandan da
yokluðun düðümüyle baðlý hayal dünyamýzýn
en arý yeriydi
topraðýn, taþýn, odun parçalarýnýn
belki bulursak bir kýr çiçeðinin bile
kýymeti paha biçilmezdi
çünkü hepsi oynanacak oyunlarýn elinden tutar
hayallerimizin harcýna karýþýrdý
yokluðun öze döndürdüðü
gerçekten çocuk kýldýðý en güzel vakitlerdi
birinci sýnýfý bitirdiðim o yaz da
her yaz olduðu gibi
tatil için köye gitmiþtik
ben sonsuz oyun hayalleri kurarken
dedemin geri çevrilmesi imkansýz sözüyle
camiye kur’an öðrenmeye yollanacaktým
ertesi sabah bin bir mazeret üretsem de
annemin beni en güzel kýyafetlerimi giydirip
camiye yollamasýna mani olamamýþtým
köydeki camimiz yeniydi
imam efendinin de ilk görev yeriydi
düþünüyorum da þimdi
ikimiz de benzer heyecanlarý yaþamýþ olmalýydýk
benim ilk talebeliðim
onun ilk öðretmenliði
ikimiz için de ilk ders
cami evimizin az ilerisinde bulunuyordu
ilk gün yol arkadaþým dedem olmuþtu
dedem elimden tutup
beni camiye doðru götürürken
gözlerindeki o sevinç ýþýðýyla
bak bu cami …demiþti
Allah’ýn evi
Allah’ý seven
Allah’a gönlünü açan tüm müslümanlarýn evi
evladým
camiye git ki gönlün açýlsýn
ne zaman yolunu bulamaz
gönlün daralýrsa hemen bir cami bul
Rabb’ine el aç
o zaman gönlünün nasýl huzura ereceðini göreceksin
her kelimesi ruhuma iþleyen o sözleri
o yaþta pek anlamayarak da olsa bellemiþtim
evladým bir gün ben ölünce bana burada
kur’an oku olur mu… deyip
beni,hocamýza emanet etmiþti
ilk gün,
benimle birlikte yaklaþýk on kadar çocuk vardý
herkes camiyi benimseyip oyun alaný edinmiþti sanki
hocamýzýn cennet çiçekleri haydi toplanýn ikazýyla
daire þeklinde etrafýna sýralanmýþtýk
ilk sözü
Allah’ýn evine hoþ geldiniz…olmuþtu
sýrayla kendimizi tanýttýktan sonra
söz yine hocamýza gelmiþti
çocuklar bu caminin sahibi Allah
emanetçisi sizlersiniz
Allah onu anan herkesi çok sever
ama onu seven çocuklarý daha çok sever
sizlerin duasý
cennete asýlan güneþler gibidir
hani bazý anlar
bazý sözler vardýr
yýllar üzerine tozlarýný kondursa da
asla unutulmayan
bir küçük üfleyiþle ilk günkü tazeliðini koruyan
iþte hocamýn cümleleri de ayný böyleydi benim için
kutlu kelam her hayrýn baþlangýcý besmele ile
bizlere camimizi gezdirip
mihrap,minber gibi yerleri anlatmýþtý
günün sonunda ise elifba cüzlerimizi verip
evimize yollamýþtý
bir aya yakýn zamanda en küçük olmama raðmen
kur’an’a ilk geçen ben olmuþtum
içimde tarifsiz bir mutluluk vardý
eve gelip bu durumu dedemlere anlatýnca
onlar da çok sevinmiþlerdi
zaman…
ah o masum çocukluk çaðým
tek yaþadýðým hissin
sevinç ve mutluluk olduðunu sandýðým
kocaman kalpli günlerim
babaannem
insan büyüdükçe kalbi küçülür derdi hep
yirmi yýl öncesi anýmsadýðým o anlar
yaz bitmiþ,
istanbul’a dönmüþtük,
hocamýz ise baþka bir þehre tayin aldýrmýþtý
onca yýldan sonra dedemin vefatýnda
bir kez daha kesiþti yolumuz
kader bir muamma
kader ilmek ilmek iþlenen ilahi bir sýr
yirmi yýl sonra bana kur’an’ý öðreten hocamla
yine ayný caminin avlusunda karþýlaþtýk
dedemin elimden tutup hocama emanet ettiði
beyaz minareli Allah’ýn evinde
elimde hocam sayesinde öðrendiðim
gönle þifa kur’an’ým
dedemi hak divanýna
dünyadaki son duraðýna uðurladýk
sanki dedem bugünü bilip
yýllar evvel fýsýldamýþtý kulaðýma
bir gün yüreðin daralýrsa camiye gel
ben ölünce arkamdan kur’an oku
dedemi kaybetmenin verdiði acýyla
hüznün en aðýrýnýn kalbime deðmesine karþýn
çocukluðuma yol aradýðým yerdeydim þimdi
redfer