-O son sabah karanlýðý ateþe verip gün bahçesine fýrlattým sahipsiz bir gelincik gibi-
Usulca doðup bedenimden parmak uçlarýmda biriktirdiðim gün ýþýðý; benim sevdamýn üzerine düþmeli senin riyakar þavkýn
Bir baþka dünyanýn cennetinde birdenbire sevinç olursun -gülümseyen yüzlerin kuytu gamzelerinde- ve benim zavallý rüyamda senin ýþýðýn kör bir dilencinin avuçlarýnda hissettiði kývýlcýmdýr belki de
-Tutmalýsýn kolumdan eski bir intikam gibi gözü kara sevdalarýn korkusuz neferi olup alamut’da doyumsuz rüyalara dalmalýyým-
Erdem ateþler içinde kývranýrken içimizdeki kalabalýk büyütür en derin kabusumuzu zamanýn aynasýnda arasam bir çok ben vardýr içimde her biri diðerinden daha deli ve kabuslara dalmýþ alnýnda güneþ tutulmakta