Güneþ batýp henüz her yer kararmadan, Baþka bir gönülde var olup sevmeliyim ben. Cemre uyanýp henüz havaya düþmeden, Bir daðbaþýna kar olup yaðmalýyým ben.
Sevmeliyim, ben hep sevmeliyim. Sevmezsem, biçare olur; Kahrýndan ölür bu gönül bilmeliyim.
Sen, yüreðime aþkýn tohumunu attýn, Ben, pamuk bulutlara sarýp onu büyüttüm. Çok yakýndýr meyvesini vermesi, Sen yeter ki, sýmsýký tut hiç býrakma ellerimi.
Ay gibi olmalýsýn sen; Güneþten ýþýk alýp aþýklarýn üstüne saçmalýsýn. Toprak gibi olmalýyým ben; Bulutlardan sevda toplayýp gönüllere þifa daðýtmalýyým.
Cahit Fýkýrkoca 24.04.2023, Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
cfikirkoca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.