Kendi yokluðunun farkýnda olan Bir Ýstanbul aþký vardý hani! Deniz martýlardan Ayakbastý parasý hesabýndayken Beton ile baþ göz ediliyordu Kýz kulesi
Iþýk ve denizin gönlü þen olsun diye Simitle suyun aþký sýrýlsýklam Oltanýn niyetti bozuk Kovalarýn içi boþ Balýkçýlarýn diriye saydýðý O balýklar geldi aklýma
Öyle yaramaz bir hisle Ben beni alýp Bir Üsküdarlý yaptým Bir de Eminönü Çok garipti Kimseye tanýdýk gelmemem
Ýki çiçekçi kadýn Çiçeði burunda âþýklarýn peþinde Tabii Gözleri gözlerime bakan Sen yoksun ya yanýmda Hiç görürler mi onlar beni
Sahile doðru Kaldýrým taþlarýna Kurmuþ tezgâhýný Yaþlý bir adam Ýðne, iplik el feneri O da anladý sanýrým Ýçlerinden Sadece yara bandýn iþime yarayacaðýný ki Bana uzatýp "almaz mýsýn?," dedi.
Ýnatlaþtým kendimle Bir çift yeþil gözün tanýþýklýðý Saðýmla solumu bir edip Gelip dertleþse benimle diye Dilime tespih ettim keþkeleri
Sessizlik biraz sen Birazda bu þehir Bu gün Ruhu aðlamaya ve gülmeye siftahsýz olan Bir kýz çocuðu var sanki içimde
Þehir ve yalnýzlýðým Dedim ya gülüm! Hadi yürek kapýndan geçir beni Diyen seni Seni beter özlemiþim
Onun sonrasý Dilimde yetim dualar Aklýmda kayýt dýþý bir ihtimal Bu þehir ve bu aþk ilk ve son bahanem olsun sana ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Şadiye gürbüz(zaralıcan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.