SİZ HİÇ ŞEHRİNİZDEN OLDUNUZ MU?

Sizin hiç þehriniz yýkýldý mý?
Sabaha karþý ansýzýn þekilde,
Uykunun en güzel vaktinde,
Üzerinize bir ceket alamadan,
Ceketi býrakýn terlik bile alamadan,
Can havliyle sokaða fýrladýnýz mý?

Siz hiç soðukta beklediniz mi?
Ýncecik giysiyle,
Terliksiz,çorapsýz þekilde...
Peki yaðmurda koþtunuz mu?
Nereye gideceðinizi bilmeden,
Deli divane þekilde öylece...

Siz hiç çaresiz kaldýnýz mý?
Birileri gelecek diye beklerken,
Kimseler gelmeden,
Çöken binalarda can çeken insanlarla,
Yaðan yaðmurda ,
Minibüste çoluk çocuk demeden...

Sizin hiç þehriniz yýkýldý mý?
Bizim yýkýldý hemde bir buçuk dakikada...
Çocukluðumuz,hayallerimiz yerle bir oldu,
Yýkýldýk bir buçuk dakikada...

Sizin hiç sehrinize makine yaðdý mý?
Ülkenin her tarafýndan,
Koca koca, tonlarca makineler...
Bizim yaðdý hem de ne yaðdý,
Molozlar içinde, tozlar içinde...

Bizim bir kere yýkýldý þehrimiz;
Sýðamadýk hiçbiryere,
Yüreðimizdeki yangýnlar sönmedi hiçbir zaman,
Hiçbir merhem þifa olmadý kanayan yaramýza,
Ve hiçbir tabip çare bulamadý...
Mehmet YETEK




Sosyal Medyada Paylaşın: