BİR YİTİRİM MANZUMESİ

Üþümekliydi elleri ve fakat geçecekti, baþka mekan var
Kýpýrdamýyordu dudaklar ve belki de konuþmak istemiyor
Bir el deðse omzuna hissetmiyor, bakýþlarýysa öylesine
Ve biterken hengamesi bu büyük görevin, irkiliyor aniden
Neydi bütün bunlar, onca insan kalabalýðý, kimi tanýdýk
Bir çukurun etrafýnda döndü her þey, yürekte ince sýzý
Gidenden ne ses ne seda var, biliyorum hakikatý artýk.

Kürek sesleri býrakývermiþ kedini imamýn kýraatiyle
Uhrevi kapýlarý açýveren ayetlerin derinliðinde
Bilemiyorum o da duyuyor mu, anlýyor mu bizleri
Yürümek istemiyor ayaklar, sanki çekilmiþ caný
Diyorum ki bak, bir kez daha bak þu mezar taþýna
Daha dün gülen yüz vardý ya, ta yürekten gülen
Büyükannendi o, uzanmýþ yatýyor ve sessizce
Açýlmýþ kapýlarý onun, yolculuðu var bizden uzaða
Dünün gülümsemesini hatýrlarken ben, dalmýþým
Avuçlarým yükselmiþ titreyerek göðe,duadayým
Hiç geçmeyecek derin izleri hayatýmdan, yastayým.

Ne zaman geçsem bir mezarlýktan, ilk gelendir aklýma
Ellerinin sýcaklýðý halen durur ýslak yanaklarýmda
Bir Anadolu kadýnýný iþgüzarý, her sahada maharetlisi
Bulup buluþturan ve hayata çeki düzen verenlerden
Maneviyatý çok yüksek, dua dökülürdü sýklýkla dilinden
Ve ben tam iki yýl unutamadým bu acý kaybý, yýkýldým
Henüz þimdilerde anlýyorum hayat neymiþ, ne deðilmiþ
Ýnsanlar yine yanlýþlarda ýsrarlý, bu nasýl duruþ, etkileniþ
Oysa daha ne çok þey vardý paylaþacak, çýktý kýsmetten
Kaderin ellerinde bizler sanki oyuncaðýz, bu cahillikten
Anlamý olacaksa günün, sevmek adýna yapýlýr o düðün
Ve söyle ne ise alabildiðine, kucakla, koþ koþabilirsin
Yaþamakta olanlarla birlikteyken, saklama hislerini
Her saklýsýnda kalan söz, gün gelir de yakar içini.

Bu derin ýzdýrap, ne büyük ders ve ömürlük sürer
Bir çukurun etrafýndaki hengame aniden baþlar,
Ne olduðu bile anlaþýlmaksýzýn hakim olan o sessizlik
Bizi düþünmeye sürüklemelidir, yeter artýk bencillik.
Görünen hep ayný deðil mi, her defin sonunda rutin
Daha soðumadan için acýsý ve depreþirken kederin
Güne sarýlmýþtýr kimileri, düþmüþtür iþinin peþine
Ölümü yok varsayan tuhaflýkla, giderler evlerine.

Nihayeti görerek ve içten de hissederek yaþanan
Bizlere niçin vermiyor duruþu, neyin hesabýndayýz
Yarýný dahi garanti edemeyen þu hayatýn içinde biz
Halen anlamsýzca bir savruluþun, yýkýmýn içindeyiz.

Býraktým bütün ihtirasýmý, kalsýn onca makam, mevki
Ýki güzel söz ettiysem, kýrmadýmsa kat-i bir kalbi
Tutabilmiþsem uzanan eli, deðebilmiþsem hüzünde omza
Ýçten gelerek bir tebessümle katabilmiþsem neþeyi
Varsýn boþ kalsýn koltuklar, lüks ve onca þatavatlar
Bir çukur vardý ya hani, açýlýr kýsa bir anda
Yutuverir apansýzýn, dönüþsüz sona girilir
Ýnsanlarý anlayamam, bilmem ki neye güvenir.

Oðuzhan KÜLTE



Sosyal Medyada Paylaşın: