BAL İLEN GİDER
BAL ÝLEN GÝDER
Açlýktan nefesi kokuyor ama;
Beyin sofrasýna bal ilen gider.
Bir dilim ekmeðe hasrettir inan
Eþeðin üstünde çul ilen gider.
Bakmadan haline uçar yüksekte,
Yedi metre birden atlar tümsekte,
Köstekli saati ipek kuþakta
Ayýya öküze gül ilen gider.
Sözcüðü çok kibar odundan ince,
Aðzýndan su akar azýðý yonca,
Borçlarý yüksektir kendi boyunca
Beþ on deve yükü mal ilen gider.
Dümeni eldedir eþeðe hasret,
Ýþleri yok gibi iþleri kesat,
Mevkisi makamý býrakmaz masat
Binmiþtir uçaða yel ilen gider.
Ne beylikten kalýr, ne olur rehber,
Vurdumduymaz yaþar; hem de derbeder, Komþunun kuyruksuz sýpasý keder
Ettikçe gözünden sel ilen gider.
Uzun lafa olmaz ne hacet gerek,
Zenginin malýna ettikçe merak,
Ressam Halil, küt küt attýkça yürek
Kendine has - nadir yol ilen gider.
Halil GÜLEL
Düsseldorf / 26.03.2005
(Gönül Bülbül Oldu Yar da Nazlý Gül)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.