Ruha dokundum

Karanlýðý kabul ettim ýþýðý buldum
Kötülüðü kabul ettim iyiliði buldum
Aþký diledim sevgi dolu ruha dokundum

Çok açýk bahtým
Dünyanýn en þanslý insaný benim sanýrým
Doðdum, ellerimi güneþe uzattým
Parmaklarým ýsýttým ve
Yuvarlak bir nesneye dokundum
Aylarca beslendim, þarkýlar eþliðinde
Kiraz gibi kýrmýzý þeylere dokundum
Öpüldüm yýllarca doyasýya
Bana bakan, bana bakarken kýrpýþýp duran
Arada bir yüzüme damlalar akýtan
Þeylere dokundum...
Süte doydum, sevgiye doydum, bakmalara doydum
Dedim ya, dünyanýn en þanslý insaný benim.

Büyüdüm, büyüdükçe kötülükle tanýþtým
Tanýþmalýydým zaten kötülükle de
Çünkü, insanoðlu insandým ben
Kimden zarar gelecek bilmeliydim
Bildim, insaný tanýdým ve kötülüðün varlýðýný kabullendim
Kabullendikçe, iyiliði buldum
Dedim ya, dünyanýn en þanslý insaný benim.

Saf Aþk ’ý diledim, orta yaþlarýmda Tanrý ’dan
Ýçinde sadece sevgiyi barýndýran
Ol ’durulmasý Tanrý için bile zor iþti, bu duam
Diledim ama, temiz bir kalple diledim
Aþk için yanýp tutuþtum
Buldum onu, buldum içimde
Rüyalarýmda yaklaþýp onu okþadým
Yüzü yoktu sevginin, hissi vardý
Hissettim onu, kalbimle ruha dokundum.

Cahit Fýkýrkoca
01.04.2023, Ankara

Sosyal Medyada Paylaşın: