NİSAN GÜNEŞİ DOĞDUĞUNDA...

kimsesiz kaldým yaþadýðým þehrin sokaklarýnda
esen rüzgarlar boran, kasýrga oldu
kolum kanadým kýrýldý, tükendim
kadim can dediklerim ihanetine uðradým
hayal oldu beklediðim mavi düþlerim
gittiðin gideli aðladým, gülmedi gülen yüzüm..

neredesin, hangi diyarlardasýn haber ver
bir baþýma kaldým dört duvar arasýnda
candan öte sevdiðim sen vardýn
baþýný alýp gittin sonsuzluða dönmemecesine
geceleri yýldýzým, gündüzleri güneþ’imdin
gözlerine baktýkça doyamadýðým yarimdin...

can evladým vardý, o da terk edip gitti ansýzýn
kelepçeleyip alýp götürdüler benden
hücrelerden sýzýsý duyulur gecenin yalnýzlýðýnda
Ellerim açýlýr duaya, yakarýrým Allah’a
bir gün kapým çalýnýr mý beklenmeyen anda
özlemler öðüttüðüm mevsimler bahara döner mi?

umutlarým kesilmeden
bahçemde senin için diktiðim leylaklar açar mý
bahar kokusu ciðerlerime dolacak mý
göreceðim yaðmurlarýn ardýndan
nisan güneþi doðduðunda
yalnýzlýðýma dolan acýlar bitecek mi?..

Zafer Direniþ
...

Sosyal Medyada Paylaşın: