ÜLKEMİN HALİ, İSLAMIN SERENCAMI

Geçerken hayalen, þu Ýslam’ýn diyarýndan,
Ýnleyip durdum her an, yýkýlmýþ han-u mandan.

Ne hayasýz bir asýr ki, kalmamýþ insanlýk.
Sahipsiz bir dünya ki, üstü koyu karanlýk.

Ah edip inliyordu herkes kara bahtýna,
Sanki dev oturmuþ hepsinin gönül tahtýna.

Bir tarafta, hunharca katledilen dost yüzler,
Öbür yanda, bunu zevkle seyreden yüzsüzler.

Nerde? humanist felsefeyle, etrafa küfür salanlar,
Hani? demokrasi çýðlýðý atan nadanlar.

Zulüm ile abad olunmaz, doðru amenna,
Zalimin karþýsýnda, duruyorlar temenna…

Bir baharýn gelmesini beklerken insanlar,
Sarmýþtý herkesi, içten içe hafakanlar.

Ne güneþ doðuyordu, ülkeye ne bir hilal
Zalam zalam üstüne, sarmýþtý bizi melal.

Katletti masumlarý, asrýn firavunlarý,
Dünya sessiz sessiz seyretti bütün bunlarý.

Heyhat, silinmiþ vicdanlarda, Havf-ý Yezdan’ýn,
Kaçmalý uykusu, vicdaný olan insanýn.

Dar-ý Ýslam’ýn baþýna gelenler nedendir.
Birlikten deðil, ayrýlýk ve çekiþmedendir.

Ýlahi yetmez mi? çektiðimiz çile kaderden,
Doðsun artýk þu güneþ, sýkýldýk gecelerden.

Ýnmezse eðer üzerimize O ezeli nur…
Kalmadý hiç kimsede ne tahammül ne huzur.

Bu hal ile meþbu geçiyorken günlerimiz,
Ne duyan var, ne soran, periþandý halimiz.

Bu nasýl vicdan, bu nasýl insanlýktýr böyle.
Ey dost, yetiþ imdada, bir defada sen söyle.
Söyle, belki tesir eder kalpten hepimize
Yýllar yýlý girmedi hiç huzur semtimize.

Ýlahi, mahrum etme bizi, inayetinden,
Lutfet bize bitmeyen o engin rahmetinden.

Rahmetini duydukça vicdanýmýzda, bir bir
Kalmaz vicdanlarda zulüm, hep rahmet söylenir…

...andelip...
Sosyal Medyada Paylaşın: