İNSAN KAVLİ

Ýçinde; kýyamet avlusu gibi esen, soðuk bir rüzgar,
Çoðaldýkça çoðalan bir uðultu sesi var.
Buz kýrýðý hýrçýnlýðý, býkkýnlýðý asi ve hoyrat
Kuþanmýþ kiyafetlerin ardý sýra gelen,
Ölümsüz bir hengâmdadýr bu içinde ki sýð.

Kader deyip geçemeyiz..
Üstümüz’de dolanan sim siyah kara bulutlar’a,
Düþünde öldürmelisin kadersizliði.

Mertlik yolunda, dost görünen hilebazlar,
Bir bir sýraya dizilir paylar bölünür,

Sorgusuzca infaz edilmiþ hayatlarýn,
Üstüne kurulan dengeler;
Nevri dönmüþ baykuþ gibidirler,
Bir o yana bir bu yana savrulur ve
Ýþlenmis suçlarýn sadakatini hiç bir ortaklýk gizleyemez.

Elbette açýða çýkacak bütün faili meçhul’lar
Ve açýða çýktýkça üstü örtünmek istenecek
Devþirmeyle, baskýsýyla, ifþa korkusuyla.

Çünkü çýkarlar dengesi sarsýldý mý,
Ortaklýk biter ve arý misali gibi...
Biri diðerini kovalar, bütün gayrý meþru unsurlar.

Suçsuzlar kendini yýrtarcasýna, çýkmak isterler..
Ýçinde bulunduðu zindandan.
Ve üzerilerine vurulan prangalarý kýrmak istercesine, kendini yerden yere savururlar.

Ilk defa kendini yenmek ister insan, kendi kendiyle savaþýrcasýna,
Ve insan ki, durmadan karþýdaki ni suçlar.

Turgay Parlakyýldýz
Sosyal Medyada Paylaşın: