Ey İstanbul, İçimdesin Sen!

...yine soðuk mu çöktü kente
ayazlara mý çarpýldý yanmalarýn
derin sularýnda alevlerin
sokaklarýnda mavi gözlü çocuklarýn
el ovuþturmalarýnda ekmeksiz mi kaldý
renk renk lalelerin mi dondu
neden yüzündeki tebessümler karardý
yapma be koca þehir, sen de
benim gibi baht-ý karalara mý büründün
yasýn bitsin, ayaga kalk!

hatýrladýn mý
mart ay’ýnda kucaklaþmýþtým seninle
sana hasret yüklü yýllarým erimiþti
ayak uçlarýna kapanmýþtým þaþkýnca
bilmiyorum, o heyecanla aðladýðýmý
ellerim ellerindeydi
ayasofyan sarmalarken beni
sultanahmet’inden yükselen ezan sesinde
gözlerim tarihinin þanýna gömüldü...

lakin koca þehir, Ýstanbul
gül kokularýnda laleler açarken
boðazýn gülücüklerinde yelken açtým
kýz kulesinden el sallarken bir dilbere
kayýklarýnda kürekler çekesim geldi
içim gitti
mavi sularýnda saçlarý savrulan yare
gözlerim, gözlerinde üfelendi
sana yangýnlýðým
onuda aldý yüreðimin derinliklerine
sen gibi...

ben seni boðulmuþluklarda deðil de
bilek bükülmezliðinde
yaðýz atlarýn kiþnemelerinde
fatih’in gururlu bakýþlarýnda
görmek isterim, bahtýna küsmüþ þehir
sen ne bakarsýn benim yorgunluðuma
çakallarla baþ edemediðime
ya sen öyle misin be ecdat yadigarý koca þehir
ýrmaklarýndan irinler akmasýn
kurtlarýn çakallara peþkeþ çekilmesin
yürüyelim sokaklarýnda baþýmýz dik
kavgalarýmýn þehri
sevdalarýna sarýlýp mutlu olduðum ÝSTANBUL!..












Sosyal Medyada Paylaşın: