BÝR VARMIÞ BÝR YOKMUÞ
Yükümüz aðýrdýr bizim
Duygular silselesinde kalmýþýz
Nereye baksak bir aný,
Ne yana dönsek bir hatýra
Boynumuzu büküyor
Yüreðimiz süklüm püklüm
Enkaz altýnda kalýyor
Kulaklarýmýzý saðýr ediyor
Çaresizlik içinde kalmýþ insanlýðýmýz!
Bir türlü çýkýþ yolu bulamýyoruz
Yüreðimize cam kýrýklarý batýyor
Kanatýyor batan her cam kýrýðý
Lime lime olmuþ gönlümüz
Enkaz yýðýnlarý içinde kayboluyor
Her bir parçasý
Nadide inciyi aratmayan gönlümüzün
Halbu ki böyle mi olacaktý sonu!
Haykýrmak istiyoruz belki delice
"Nadide yüreðimizi geri verin,
Çocukluðumuz, gençliðimiz yatýyor orda
Her zerresi yadigar bize"
Ama susuyoruz
Sessiz çýðlýklar içinde kaybolarak...!
Bize kalan enkaz yýðýnlarý arasýnda
Koca bir boþluk
Hunharca yüreðimizi delip geçiyor!
Kimileri insanlýðýný sorgulayýp utanýrken,
Kimileri ar damarý çatlamýþ bir þekilde,
Hayatýna devam ediyor
Hemde hiç bir þey olmamýþ gibi,
Sonuçta
Bu hayat denen yolculukta
Herkes ederi kadar insan deðil mi?
Halbu ki
Öyle bir gün gelecek ki her birimiz için
"Bir varmýþ bir yokmuþ" denilecek
Öyleyse
Bu hýrs,
Bu öfke,
Bu kin... niye?
Ýnsanca yaþamak, yaþatmak varken!
01.03.2023 Ankara P.ÇETÝN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.