HİÇ'TİM BEN

HÝÇ’TÝM BEN

Kara þafak koynunda zelzeleyle vuruldum
Musibet çeþmesinden kana kana içtim ben
Þahidimdir yalnýzlýk, tevekkülle savruldum
Sal yapýp yüreðimi, bir meçhule açtým ben.

Gün uyandý ufuktan, güneþ bakmaya ürktü
Derinden gelen öfke ne kadar da büyüktü
Saniyeler devleþti, asrýn boynunu büktü
Hayâllerimi tek tek, enkazlardan seçtim ben.

Uðultular ardýndan, yükseldi feryatlarým
Caným yere çekildi savrulurken âhlarým
Savaþtý terazide, sevapla günahlarým
Dirhemlere sarýlýp, milim milim geçtim ben.

Ansýzýn hücum etti mahþerin dört atlýsý
Dört nala geldi üçü, uçuyor kanatlýsý
Sere serpe insanlar, yoktu gizli saklýsý
Hayat ile mematýn kýymetini biçtim ben.

Þimþekler yanar döner, kamaþtý hep gözlerim
Boðazýma dizildi, düðümlendi sözlerim
Sýr oldu da çareler, öptü yeri dizlerim
Anladým ki o anda, Ahlas deðil hiç’tim ben.

Mustafa Erdal (Ahlas)









Sosyal Medyada Paylaşın: