ANNEM BENİM MELEĞİM

Henüz, daha Dünya ya gelmeden önce.
Küçük bir zerre iken.
Bana: ’Hazýrlan! Gideceksin, yakýnda Dünyaya’ dediler.
Ürperdim...
: ’Neden ürperdin?’ Dediler.
’Korkuyorum, ben oraya gitmekten.’ Dedim.
: ’Neden?’ Diye cevap verdiler...
’Çünkü orasý çok büyük.
Ben ise oldukça küçük ve bir zerreyim.’
: ’Hayýr!’
’Emir öyle gideceksin.’ Dediler.
Üzüldüm...
’Hayýr gitmek istemiyorum.’ Dedým.
Direndim!
Aðladým hýçkýra hýçkýra..
Tekrar: ’Hayýr!’
’Gideceksin emir öyle.’ Dediler.
Hemen, beni çýkardýlar Yüce Yaratanýn huzuruna...
Yalvardým Yaradan’a.
Yalvardým Allah a...
’Nolur göndermeyin beni.’Diye.
’Olmaz gideceksin..’
’Sýra senin gitmen gerek diye.. ’
Gaipten bir ses geldi kulaðýma.
Aðladým.
’Beni göndermeyin oraya...’
Gaipten yine gür bir ses:
’Gideceksin!’ Diye.
’Ben ne yaparým?’
’Ne ederim orada.’d Dye?
Tekrar aðladým hýçkýra, hýçkýra!
’Nolur Allah im! Nolur!... ’
’Beni gönderme!’
’O Dünya ya...’
’Ben yapa yanlýz, orada yaþayamam.’ Diye?
’Ýlahi düzen öyle.’
’Gideceksin!’
Diye ses yankýlandý.
O güne kadar yalvardým.
Hep hýçkýra hýçkýra aðladým!
Hýçkýrýklara boðuldum.
’Ben o kocaman Dünya’da nasýl yaparým?’ Diye.

Ulu Yaradan buyurdu:
’Korkma senden önce sana bir koruyucu melek gönderdim.’ Dedi!
Þaþýrdým...
’Nasýl yani?’ Dedým...
: ’O Seni bekliyor orada.’

Dedim ki: ’Peki, o beni nasýl tanýyacak Allah’m? ’
Yaradan Buyurdu...
: ’O seni kokundan tanýyacak...’
Dedim ki:
’Peki, ben orada, ne yerim, ne içerim?’
’Hayýr! Olmaz!’ Diye direttim.
’Ben aç kalýr ölürüm!’ Diye, aðladým...
Yüce yaradan: huzur veren bir sesle...
’Korkma!’
’Sen açken...’
’O yemiyecek.’
’Önce seni yedirecek, doyuracak..!’
’Peki, ben çiplakken üþumüyecekmiyim?’ Dedim.
’Hayýr!’
’Sen çýplakken, O giymeyecek! ’
’Seni giydirecek!’
’Peki beni o ne olarak görecek.’
: ’Kendisinden bir parça görecek.’
’O sana yavrum diyecek!’
’Üstelik, Seni baðrýna basýp ýsitacak kuzum diye sevecek!’
Birden içimdeki acý, sevince döndü.
: ’Ýþte o sena, Dünyada can verecek.’
’Süt verecek!’
Ýçimde bir sevinç, yüzümde bir tebessüm oluþtu.
Yüce yaratan son olarak buyurdu:
’Sen onu kokusundan tanýyýp,
onu MELEÐÝN belleyeceksin!’
’Sarýlýp benim caným ANAM diyeceksin!’
Ýçimi, Mutluluk kapladý.
Sevinçten çoþtum.
’Demek ki buymuþ benim kaderim.’
’Alýn yazým.’ Dedým.
Hemen Dünyaya koþtum.
Dünyadaki Meleðimle tanýþtým..
Ýyi ki gelmiþim Dünya ya..
Ýyi ki, tanýþmýþým.
MELEÐÝM le..
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: