Gökleri ve yeri
gerçek bir gâye
ve hikmet ile,
yerli yerince yaratan O’dur.
“Ol!” dediði gün her þey
birden oluverir.
O’nun sözü gerçektir.
Sûra üflendiði gün de
bütün varlýk ve mutlak hâkimiyet
O’nundur.
O,
duyularýn kapsam alaný dýþýnda kalanlarý da
kapsam alanýna girenleri de bilir.
O,
her hükmü ve iþi
saðlam ve hikmetli olandýr
ve her þeyden haberdârdýr. (1)
Sefer dönüþü
kendileriyle karþýlaþtýðýnýz zaman
o münafýklar size
özür beyân edecekler.
De ki:
“Boþuna özür dilemeye kalkmayýn;
size asla inanacak deðiliz.
Çünkü Allah
mazeretlerinizin geçersizliði ile alakalý olarak
nifak ve yalanlarýnýzý bize haber verdi.
Bundan böyle de
Allah ve Rasûlü,
ne yapacaðýnýza bakacak.
Sonra da
duyularýn kapsam alanýna girmeyen
ve giren her þeyi
hakkiyle bilen Allah’ýn huzuruna varacaksýnýz.
O da yaptýklarýnýzý size
bir bir haber verecektir. (2)
Onlara de ki:
“Bundan böyle
Allah’ý hoþnut edecek iþler yapýn!
Yaptýklarýnýzý Allah da,
O’nun Rasûlü de,
mü’minler de görecektir.
Sonunda
duyularýn kapsama alanýna girmeyen
ve giren her þeyi hakkiyle bilen
Allah’ýn huzuruna çýkarýlacaksýnýz.
O da yaptýklarýnýzý size
bir bir haber verecektir. (3)
Allah asla çocuk edinmemiþtir.
O’nunla birlikte
baþka bir ilâh da yoktur.
Eðer olsaydý,
o takdirde her bir ilâh
kendi yarattýklarýný yanýna alýr
ve mutlaka biri diðerine
üstünlük kurmaya çalýþýrdý.
Allah, onlarýn uydurduðu
noksan sýfatlardan münezzehtir. (5)
Ýþte bu,
duyularýn ötesinde kalaný da
duyularýn algý sahasýna gireni de bilen,
kudreti dâimâ üstün gelen,
engin rahmeti
her þeyi kuþatmýþ olan Allah’týr. (6)
De ki:
“Ey gökleri ve yeri yoktan yaratan,
duyularýn ötesinde kalanlarý da
duyularýn algý sahasýna girenleri de
hakkiyle bilen
Allahým!
Anlaþmazlýða düþtükleri þeyler hakkýnda
kullarýnýn arasýnda
hak ve adâletle hükmünü verecek olan
elbette sensin.
(Beni doðru olana ulaþtýrmaný bekliyor,
inkârcýlarý sana havâle ediyorum.)” (7)
De ki:
“Kendisinden kaçýp durduðunuz ölüm var ya,
sonunda o,
mutlaka gelip sizi bulacaktýr.
Sonra duyularýn ötesinde olan þeyleri de,
duyular sahasýna giren her þeyi de
çok iyi bilen Allah’ýn huzuruna çýkarýlacaksýnýz;
O da size yaptýklarýnýzý
tek tek haber verecektir.” (9)
“Þüphesiz ben Allahým.
Benden baþka ilâh yoktur.
Öyleyse yalnýz bana kulluk et,
beni anmak için de namaz kýl!” (11)
O, duyularýn ötesinde bulunan þeyleri de,
duyularýn algý sahasýna giren þeyleri de bilendir.
Yine O,
kudreti dâimâ üstün gelen,
her hükmü ve iþi hikmetli
ve saðlam olandýr. (10)
Ne o,
Rabbinin rahmetini
yoksa onlar mý bölüþtürüyorlar
(da, dilediklerine peygamberlik veriyor,
istediklerini ondan mahrum ediyorlar?
Üstelik zenginliklerine
ve dünyalýk mevkilerine bakarak
insanlara üstünlük taslýyorlar.)
Oysa dünya hayatýnda
onlarýn geçimliklerini
aralarýnda biz paylaþtýrýyor
ve bir kýsmýnýn diðerine iþ gördürmesi için
akýl, kabiliyet, zenginlik gibi yönlerden
kimini kimine derecelerle üstün kýlýyoruz!
Fakat
Rabbinin iman, hidâyet ve peygamberlik rahmeti,
onlarýn biriktirmekte olduklarý
dünyalýk þeylerden
çok daha hayýrlýdýr.(12)
O Allah ki,
O’ndan baþka ilâh yoktur!
Duyularýn algý sahasý dýþýnda kalan þeyleri de,
duyularýn algý sahasýna giren þeyleri de bilir.
O, Rahmân’dýr, Rahîm’dir. (8)
O fâsýklar ki,
Allah’a kesin söz verdikten sonra
sözlerinden dönerler,
Allah’ýn korunup gözetilmesini emrettiði
baðlarý koparýrlar
ve yeryüzünde bozgunculuk yaparlar.
En büyük zarara uðrayanlar
iþte onlardýr. (13)
“Göklerde ve yerde olanlar kimindir” diye sor.
Onlar gerçeði söylemeseler de sen:
“Allah’ýndýr” de.
O, kullarýna
rahmetiyle muameleyi kendine ilke edinmiþtir.
O sizi,
geleceðinde hiçbir þüphe bulunmayan
kýyâmet gününde
elbette bir araya toplayacaktýr.
Fakat nefislerini zarara uðratanlar
buna inanmazlar. (14)
O, duyular ötesini de,
duyularýn algý sahasýna gireni de
hakkiyle bilendir.
O, ululardan ulu,
yücelerden yücedir. (4)
1) En’âm / 73. Ayet 2) Tevbe / 94. Ayet 3) Tevbe / 105. Ayet
4) Ra’d / 9. Ayet 5) Mü’minûn / 91. Ayet 6) Secde / 6. Ayet 7) Zümer / 46. Ayet 8) Haþr / 22. Ayet 9) Cum’a / 8. Ayet 10) Teðabün / 18. Ayet 11) Tâ-Hâ / 14. Ayet 12) Zuhruf / 32. Ayet 13) Bakara / 27. Ayet
14) En’âm / 12. Ayet