DEPREM

Herþey güllük, gülüstanlýkken.
Birden...
Ses geldi derinden.
Gürültü koptu uzaktan.
Çatlaklar oluþtu,
Sular fýþkýrdý topraktan.
Boydan boya, yer yarýldý.
Kýzýlca, kýyamet koptu.
Ortalýðý toz, duman kapladý.
Ýnsanlar ne yapacaðýný bilemez oldu.
Kimi dondu kaldý.
Kimi ölüme teslim oldu.
Kimi, kurtuluþ yolunu kaçmakta buldu.
Oluþan bu büyük kaosta...
karanlýktan çýkan, bir canavar nefesi misali...
Deprem!
Ortalýðý yakip, yýktý.
Bu büyük afet!
Diz boyu sefalet.
ALLAH ým nolur, affet.
Kalmadý, ne düzen, ne adalet.
Bu büyük bir kýzýlca kýyamet.

Azrail göründü.
Ortalýk can pazarýna döndü.
Ýnsanlarýn içini, ölüm korkusu kapladý.
Her yer toz ve duman.
Her yer yýkýk ve harabe.
Yer battý!
Gök çöktü!
Yer ve gök bir oldu.
Ýç burkan, buyük bir uðultu.
Arkasýndan!
Yalvarýþlar, yakarýþlar...
Ve imdat!
Diyen baðýrýþlar....

Babalar!
Eli, kolu baðlý, çaresiz!
Anneler içi korku kaplý.
Gözleri yaþlý.
Ve telaþ içerisinde...
Feryat, fiðan aðliyor,
’kuzum, yavrum’ diye.
Baðýrýyor....
Çocuklar korku içinde.
Salya, sümük aðlýyor.
’anne, baba’ diye baðýrýyor..
Ýnsanlarýn hepsi þaþkýn.
Hepsi telaþlý..
Doða ise kýzgýn.
Deprem ile hayatlar suskun.
Dinçer Dayý
Sosyal Medyada Paylaşın: