KAYBOLAN HAYAT

koþar adýmlarla çýktým evden.
kendimi bir anda karanlýk sokaklara attým.
þimdi yürüyorum.
tek arkadaþým benim,bu karanlýklar.
tek arkadasým benim,bu yollar.

sokaklarda kimsecikler yok.
hafif bir esinti var.
insanýn ruhuna dolan bir esinti.
ellerim cebimde,baþým dik
kayalýklara ilerliyorum.

yürürken kendimi bulmaya çalýþýyorum.
hiçbir zaman anlayamadýðým kendimi.
gerçekten kendim miyim ben?
yoksa bir hiç mi?
her þeyi dert edinen bir hiç.

kayalýklýðýn baþýndayým þimdi.
beynimi alt üst eden düþüncelerleyim.
rüzgar þiddetleniyor.
düþüncelerimden kopamýyorum bir türlü.
býrakmýyorlar beni.

neden böyleydi hayat?
iniþler ve çýkýþlarla dolu.
niçin yoktu sanki hayatta seni anlayan biri?
herkes düþman sana.
arkamdan bir el itse beni kayalýklardan.

güvendiklerim hayal kýrýklýðýna uðratýyor beni.
öyle bir hayal kýrýklýðý,
öyle bir hüsran ki
bu kayalýklara getiriyor beni.
ne yapmaya çalýþýyorum burada?

ýlýk bir damla alnýmýn tam ortasýnda.
sonbaharýn ilk yaðmuru yaðýyor.
gök gürültülü,
þimþekler çakýyor.
havada ölüm kokusu hissediliyor.
yoksa korkuyor muyum?

sýrýlsýklam ýslanýyorum ýlýk yaðmurda.
oturduðum taþtan ayaða kalkýyorum.
uçurumun baþýndayým,
gözlerim bir noktada
ruhsuzca ilerliyorum.
bir adým daha atsam sonsuzluktayým.

yoksa,havadaki ölüm kokusu.
yoksa,bugün benim yok oluþum mu?
yok olmak insaný ürpertiyor.
ürpermek ve yalnýzlýðýmdan kurtulmak istiyorum.
bir adým daha atýyorum ve
ve...
göz kapaklarým yavaþça kapanýyor.












Sosyal Medyada Paylaşın: