Depremden Uzaklarda Utanırsın Değil mi?

DEPREMDEN UZAKLARDA UTANIRSIN DEÐÝL MÝ?

Sen orada deðilsin.
O anlarý yaþamadýn;
Depremden uzaklarda…
Belki de bu halinden,
Utanýrsýn deðil mi?
Onlarý düþündükçe huzurlu musun?
Yumuþacýk yatakta.
Deðilsin…
Taþ üstünde uyku sana ölüm gibi deðil mi?

Kahveni, çayýný yudumlarken huzurlu musun?
Sýmsýcacýk evinde.
Deðilsin…
Dam üstüne çöker gibi deðil mi?
Ýçtiklerin boðazýnda buz tutuyor,
Yediðin lokmalarý çiðnemeye, yutmaya,
Utanýrsýn deðil mi?
Hele sýcacýk bir suyla duþ alýrken donarsýn,
Yine utancýndan yýðýntýlar altýnda,
Utanýrsýn deðil mi?

Sevdiklerin göz önünde.
Onlara baktýðýnda yüreðin buz keser,
Sevdiðini kaybeden onca seven görünce,
Utanýrsýn deðil mi?
Ýyi ki ölen kýzýnýn elini býrakmayan,
O baba sen deðilsin.
Yaþananlarý gördükçe,
Utanýr ve þükredersin deðil mi?

Özenerek aldýðýn, senin için çok deðerli onca þey,
Þu an gözünde bir hiç…
Döküntü, yýkýntý…
Neydi o mala mülke tamahýn,
Düþündükçe utanýrsýn deðil mi?

Bitmez bu ayaz.
Bitmez bu acý.
Bu yýðýntý, bu moloz,
Çaresizlik ve utanç.

Ne küfürbazdýk ne de dinsiz imansýz.
Ne Lut kavmi, ne Semut, ne de þirke düþen Ad.
Yer ile yeksan olan onca Ýrem baðýný,
Taþ üstünde taþlarý,
Gördüðünde utanýrsýn deðil mi?

Eðer “evet” diyorsan, sen de benim gibisin.
Eðer “evet” diyorsan, yürek yangýnlarýnda,
Katmerleþen yýðýnda,
Taþ üstünde donansýn.
Yüreklisin, adamasýn.
Eðer “evet” diyorsan, yaradan duysun bizi!
Sana ve sevdiðine,
Ve dahi hiç kimseye,
Bunca reva görmesin.
Görenleri gördükçe utanýrsýn deðil mi?

Âleme ibret, göçene rahmet,
Acýlýysan sabret…
Bize böyle acýyý,
Bu utancý,
Bir daha yaþatma!
Ey Rahman, ey Rahim!
Ýþte budur ahvalim.

Tahsin MELAN /11.02.2023
Sosyal Medyada Paylaşın: