Ýnsanýn insaný aradýðý bir yer orasý Her yer yýkýlmýþ tüm anýlar yerle bir olmuþ Sesini duyan yok seni gören Yok bir nefes yok Can acýtýyor her geçen zaman yok olmuþsun bitmiþsin gitmiþsin bu dünyadan Sevdiklerim var beni hatirlayacaklar var ama ben bir enkaz yýðýnýnda bekliyorum sessizce Her deprem olduðun da kalbim acýyor düþünemiyorum aldýðým her nefes düðüm oluyor boðazýmda çaresizce bekliyorum Çaresizim yardým edemiyorum ellerim uzanamýyor öyle bir boþluk ki... Kýzmak istediðim o kadar çok þey var ki ama hepsi anlamsýz giden gitti kalanlar periþan çok yük kaldý bedenimiz de Düzelir miyiz atlatýr mýyýz bilmiyorum O kadar çok can yandý ki nefes alsak da Bu acý hepimizin giden canlar hepimizin...
06.02 depreme ithafen.... Sosyal Medyada Paylaşın:
harika3517 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.