MANZARAYI UMUMİYE

Yedi yüz seksen üç bin beþ yüz altmýþ iki.
Kilometre kare benim güzel yurdum.
Altý þubat günü sarsýldý derinden.
El açtým Allah’a ben kýyama durdum.

Acýdý sol yaným ve ayazda buydum.
Kaçýþan hesapsýz tiz çýðlýklar duydum.
Ses verin ne olur kendimde deðilim.
Acýya-soðuða, ben açlýða doydum.

Dikey mimaride çatýrtýlý sesler.
Baykuþlar tünemiþ ve ölümü besler.
Kart kaðýt misali yýrtýlan düz yollar.
Derinlerden gelir ’’imdat ! ’’ diyen sesler.

Saniyeler saat, þaþkýnlýk sonrasý.
Alarm devre dýþý, ya yýkým sonrasý?.
Sabaha üç kala, gece bitecekken.
Akýl devre dýþý ve uyku ortasý.

On il el ele vererek þöyle bir silkindi.
Kýrk beþ saniyede sanki tuz ile buz.
Akþamdan sabaha verilen güzel söz.
Canlar uçtu oldu hayattaki son söz.

Kat kat çöken evler,devleþen acýlar.
Can derdine düþtü kardeþler bacýlar.
Tekbir getiriyor halk hep bir aðýzdan.
Dualara durdu hacýlar -hocalar.

Biz aciz-günahkar affet bizi Rab’im.
Kurtar afetlerden yoluna talibim.
Çalýp -çýrpan hýrsýzlardýr salibim.
Mazlumlarý darda býrakma Allah’ým.

Enkazýn altýnda þehadet þerbeti.
Hepsinin cennetlik olsun akibeti.
Ýki kapýlý han duvarlarý çöktü.
Nice mazlumlarýn boynunu büktü.

Sebepsiz deðildir çöküþ hikayesi.
Olunca hýrsýzýn kâr etmek gayesi.
Bedava olunca þakþakçý payesi.
Acýyla insanlar göz yaþýný döktü.


Emine Balý Oðuz.
Sosyal Medyada Paylaşın: