Ve bir kuþ kondu harabe bir þehrin üzerine, Bakýndý etrafýna ürkek korkak, Heryer taþ toprak, Ne bir ses var nede taze filizlenmisþ bi hayat, Kim bilir ne kadar þen þakrakti evvel zaman içinde. Rengarenkti belki sokaklar, yemyeþildi kuruyan aðaçlar Kaç çocuk çýðlýk attý mutluluktan Kaç kiþiye yuva oldu bu yýðýnlar Ne umutlar yer etti, baþi yastiginda babalar Kaç kere örttü üstünü üþümesin diye analar Kimler kaldý, kimler gitti geceden sabaha Kimi umutlarini kimi kiyamadiklarini kimi hayatini ... Ve bý kuþ uçtu ansýzýn buralardan Ardýnda yaþanmýþlýklar Ardýnda bir daha yasanamayacaklar Ayazda kalmýþ ama üþümeyen bedenler Sesi çýkmayan çocuklar Binbir çaresizlikte yüreði yanan analar Elini býraksa canýndan can gidecek babalar ..
Sosyal Medyada Paylaşın:
atmaca90 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.