DEPREM : 2 : ( 940.)

Hava oldukça serindi
Ýliklerine kadar üþüyordu insanlar
Saat gece yarýsýný geçmiþti az kalmýþtý sabaha
Bir yandan lapa lapa yaðan kar
Evlerin içi sýcacýktý
Kimileri soba kimileri doðalgaz yakýyordu
Herkes derin uykudaydý
Kimin aklýna gelirdi ki gecenin bir vaktinde
Ölümün aniden geleceðini
Salladý da salladý hýrsýný alamadý
Her þey birbirine karýþtý
Beþik gibi sallandý yer ve gök
Kaçmak istediler ne mümkün
Ayaklarýnýn altýndan yerler kayýyordu
Adýmlarýný bile atamadýlar
Düþünmeye fýrsatlarý bile olmadý
Bir uðultudur sardý kulaklarý
Duvar karþý duvarla kucaklaþýyordu sanki
Çatýr çatýr sesler geliyordu
Iþýklar yok her yer zifiri karanlýða bürünmüþ
Göz gözü görmez olmuþ
Hazýr deðildi kimse þaþýrdýlar bir an
Demeye kalmadý birden oldu olanlar
Bir uðultu bir gürültü buda neydi
Ne olduðunu anlamadýlar
Bir anda büyük bir sarsýntý her þey yerle bir oldu
Saðdan soldan sesler
Ýnsanlar koþuþup duruyordu ama nereye
Ahlar vahlar çýðlýklar kulaklarý týrmalýyordu
Her taraf toz duman içinde genizlerini yakýyordu
Ufalanmýþ taþ yýðýnýndan baþka
Etraf bom boþtu binalar yoktu
Derinden derinden sesler geliyordu
Ama ulaþmak ne mümkün
Etrafta kimseler yoktu
Koptu kýzýlca kýyamet
Sustu birden sesler kesildi nefesler
Tanrýya yakarýþlar
Korkudan kocaman açýlmýþ iri iri gözler
Her taraf yýkýk dökük sanki savaþ alaný
Yürekler buruk gözlerde yaþlar
Enkaz yýðýnlarýnýn arasýnda
Çaresizce öylece kalakaldýlar


Fatma Ayten Özgün





Sosyal Medyada Paylaşın: