Beyitlerle Nasreddin
Hoca damdan düþmüþ...
Hoca birgün damýna çýkar bir göz’atmaya…
Hem de etrafa bakýp, biraz keyif çatmaya…
Bir de ýslýk tutturur, cakasý yerindedir,
Önüne de hiç bakmaz, damýn sonuna gelir.
Ayaðý kayar birden, kenardan zor tutunur,
‘‘Aman gittim‘‘ der demez, kendini yerde bulur!
Caný fenâ yanmýþtýr, sancýdan çýðlýk atar,
Ýki seksen bir doksan, Hoca yerlerde yatar!
’Ýmdat imdat’,’ diyerek gelir eþi koþarak...
Konu komþularý da yardýma çaðýrarak...
Koyulur tüm komþular bir hekim aramaya…
Hoca devam etmekte sancýdan baðýrmaya…
Derken; bulunur hekim, hemen koþarak gelir,
Önce bizim Hoca’yý biraz sakinleþtirir.
Hoca tam iki büklüm sancýdan kývranýrken,
Nasreddin’i habire sorgular hekim denen..!
Sonra baþlar Hoca’yý muayene etmeye,
Ardýndan da elini koyar nabýz ölçmeye!
Hoca umut içinde boðuþurken aðrýdan,
Hayýr gelmeyeceðini, anlamýþtýr adamdan!
‘‘Sen hiç damdan düþtün mü‘‘, diyerek sorar Hoca,
Hekim, ‘‘hayýr düþmedim‘‘, deyiverir usulca.
Hoca der ki; ‘‘komþular, götürün bu adamý,
Belim, diyorum ona, o tutuyor nabzýmý..!
Bu herif hiç anlamaz belimdeki sancýdan,
Damdan düþmüþü gelsin, ancak o anlar bundan!‘‘
(Kederli)
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.