Uğurlama

....
içi yoklukla dolu bir kýrýk kâsede
meçhul bir andý þimdi
senin sevmenin hazinesi
....

eski lezzetinden eser yoktu rüzgârýn
kokunu susadým
kabuðundan intihar eden bir yaranýn
hançer hýçkýrýðýydý bu bendeki
þakaklarýný kýr çiçekleriyle donatmýþ
bir hoþçakal ezgisi
bir ýslýk güftesiydim yitip giden


azaldýk zamanla
tropikal düþlerde bizi soluyan cengaverdi yalnýzlýk
dalgalara sarýldýk
sýðýnacak limanlar aradýk kendimize
künyemizi damýtarak yazdýk tabelasýz yapraklara
soluyordu içimizdeki yüzyýllýk aþk


yaðmur ormanlarýna kurþun sýktýlar sesimizin
yankýsýz seviþtik biz daðdan daða
kar yaðýyordu sevdanýn yaþanmamýþ masallarýna
kar, kara kalemiyle kazýyordu eþkalimizi taþlara
upuzun ve sýrýlsýklam bir sükunete uzandýk
karanfiller yolladýk biz uzaktan uzaða


yüz sürdüm
bir ülke düþürdüm
türküler yürüttüm ardýndan
Ýzini sürdüðüm bir çift ayak aþkýna
üþüdüm durdum


acýkmak tarih oluyordu
tadý kaçmýþ mevsimler geçiyordu üstümüzden
biçim veriyorduk bir göçmen gibi yollara
kanatlanýp uçuyordu bestemiz


gelip geçiyorduk iþte
bir þiirden geriye kalanla
talan olanýn köprüsünden


_boran


Sosyal Medyada Paylaşın: