çekmecede ağlayan şarkı...cı

prangalara vurduðun alevlere düþmüþ sevda
göl ortasýnda süzülen bir kuðu misali
ve gözlerinde yaþlar
çiseleyen yaðmur altýnda bir güz sabahý

resimlerde pastel bir renk…hep
ve tekdüze bir gidiþat seyrediyor önümde
solgun mavilerde batýyor sönmeye tutarken güneþ
eski bir þarkýnýn ilk dizeleri haykýrýyor odamda
“beni öyle çok öp ki”*

nadide bir çiçeðin kuruyan goncalarý
dökülüyor boynu bükük
ölüyor yýðýnlarým her yapraðýnda
saatlerde kimsesizliðin tik-tak’larý
saðýr ederken kulaklarý
ýssýz kapýda yine sensizliðin izleri

eteklerinde uçurduðun uçurtmalarýn kaybettiði dað
deliniyor gizlice herkesten…faili belirsiz (mi)
riyakar bir yýldýz kayýyor elimizden
ve içimizde dayanýlmaz bir sancý

sinema perdelerinde akýyor yazýlar
söyle artýk sona ne kaldý
isimsiz kahramanýydýn öykülerin
nilüfer kokulu bir güzellikti içindeki
kýrýlýyor camlar birbiri ardýna þimdi
hiçbir þey yok artýk saklanacak
ve yýrtýyorlar karanlýðýmdaki gizi

bitiþlerin baþlangýcýna vurduðun yüreklerde
sýzlýyor hüzünlü þarkýlarýn ýslak naðmeleri
söz bitiyor kelimelerin hançerlerle vurulduðu yerde
sökün ediyor eðreti þarký/cýlar penceremden içeri
bizim melodimiz terk ederken her þeyimizi

ve sen
gidiyorsun
kanatarak kýzýla düþürdüðün günlerle
sefil ve orta malý yalnýzlýðýn
atýp da koynuna…bizi

yayýlýyor solgunluðu masamdaki eski fotoðrafýn
ruhumdan süzülerek içeri
ve hep o þarkýnýn týnýsý
bekliyor çekmecemde seni

“beni öyle çok öp ki”

Atilla Güler

*Besame Mucho
Sosyal Medyada Paylaşın: