YALNIZLIĞIN GÖZYAŞI

Mevsim ayaz, gökyüzü gri, kuþlar evsiz, ben yalnýz
Hastayým, sýcaklýðýndan uzaðým, gel þifam ol
Çaresiz kalmýþým, umutlarýmý yitirmiþim
Ilýk bir sevda rüzgarý yerini býraktý Sibirya’ya
Penceremden bakarken uzaklara düþlerim üþür
Ah! keþke sana mutlu bir bakýþ atsam bir anlýk
Bakýþlarým dondu, daðlarda mor kardelenler öldü!

Hayallerimi senle süslerdim her an yalnýzlýðýmda
Mavi güller açardý, siyah güller dokunurdu gönlüme
Bahar çiçekleri açardý kalbimin her atýþýnda
Kar sularý coþkulu akardý Dicle- Fýrat’ta
Gözlerininin kahvesi sevgi saçardý gecelerime
Mehtabýn nazlý duruþunda seni okþar, öperdim
Yýldýzlar altýnda dünyanýn en mesut insaný olurdum!..

Çekip gittin, sebebini bilmeden kayboldun acunda
Þimdi boðulurum yalnýzlýðýmýn gözyaþlarýnda
Arýyorum seni çöllerde, ovalarda, daðlarda
Gönül bahçemin solan güllerini yeniden açtýr bana
Sahil boyunda, sýcacýk kumsalda sarýl tenime aþkla
Deniz dalgalarýnda yazýlsýn sevdamýzýn türküleri
Artýk yeniden gelsin sevdanýn unutulmaz eski günleri...

Zafer Direniþ
...

Yürekte sancýlar, gönülde hicran türküleri var!


Sosyal Medyada Paylaşın: