Hayat işte

Ucu kýrýk bir kalemle yazý yazmak gibiydi seni sevmek,
Bembeyaz bir kaðýdý, silik yazýlarla doldurup
Geriye kalan kalemin hiçbir iþe yarayamayacaðýný düþünmemek...
Sen o ucu kýrýk kalemdin
Ben ise bembeyaz bir sayfa.
Senin silik yazýlarýn deðdi üzerime,
Önce ruhuma dokundu,
Sonra hayatýma...
Yazdýðýn yazýlarý okumaya çalýþýrdým hep
Söylediðin þarkýlarý anlamaya,
Kurduðun cümleleri hafýzama kazýmaya çalýþýrdým.
Þimdi geriye dönüp baktýðýmda,
Daha net görüyorum bazý þeyleri.
Ne sen bana o kinayeli cümleleri söyleyen insandýn,
Ne de ben o þarkýlarý dinleyip duygularýna prangalar vuran kadýndým...
Her þey yalandan ibaretmiþ,
Öyle olur ya genelde,
Oldu dersin olmaz,
Saðlam dersin çürük çýkar,
Seviyor dersin terkeder
Yaþýyorum deyip ertesi gün acýdan ölürsün.
Hayat iþte;
Bugününü mutlu yaþatýp seni gökyüzüne çýkartýr,
Yarýnýný ise çýkardýðý yerden aþaðý fýrlatýr,
Sen ise hayatla kendin arasýnda yarattýðýn o boþlukta intihar edersin...


Sosyal Medyada Paylaşın: