Bir Yitirim Manzumesi
Elde kalanlarla yürümek zorundayýz her an
Ve fakat nelerin kalabileceði meçhuldur
Geçen her gün eksiltir birilerini yürekten
Vefasýný bulamayýz, kahrediþtir þu zaman.
Öyle demiyor muydu kitab-ý kutsalýmýz
Bilseydi insanlar hep hüsrandadýr derken
Biz halen yeriz birbirimizi boþ yere, ta ötelerden
Farkettiðimizde ne de geçtir, iþte ahvalýmýz.
Bir bakabilseydik þu meskun mezarlara keþke
Kimler vardý daha dün hatýrla, karþýki pencerede
Þimdi bir yokluk ki sýkar içi, yaralar da derinden
Piþmanlýk duymamak için aný yaþa her nefesinde.
Ne aynalar söylüyor yalaný ne de geçen yýllar
Her ayýn, mevsimin,yýlýn birikmiþ hatýrasý var
Vazgeçilmiyor ki geçmiþten, bir tutkulu baðlýlýk
Sönerken feri þu hayatýn, anýlardan saçýlr ýþýk.
Kollar vardý da sýcaðýyla sarmalardý bizi
Ve gözler bakardý gönlün derininden
Esamesini bile okutmuyor hayat, sanki yoktular
Bir ayrýlýk manzumesiymiþ hayat, sýralý dizi
Her safhasýnda eksiltiyor ;seni, beni, herkesi…
Oðuzhan KÜLTE
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.