Balkondan sarkarak Betondan mezarlarda yaþayan cesetlere Gülümseyin diye haykýrýyorum Kafamýn içinin doluluðu yük oluyor bedenime Ellerim kayýyor düþüyorum Beton zemine çarpýyor bedenim Son kez görüyorum gökyüzünü Ve kendi gökyüzüne koyduðum onca insan Bulanýklaþmýþ halleri beliriyor karþýmda Cesetler çýkýyor pencerelere Çok efendi çocuktu diyor biri Diðeri onu onaylayan bir þekilde kafasýný sallýyor Anne feryadý kaplýyor gökyüzümü Azrail kaldýrýyor bedenimi Koleksiyonuna nadide bir parça ekliyor Ölümü avuclayan çocuk Eve dönüyor
Sosyal Medyada Paylaşın:
Fnilayylmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.