Doðunca fýrtýna, döküldük dal dal! Hayat sessiz ama, bahane bekler. Kendine yakýþýr doðarsa bir hal, Ýnsan da göz doymaz nefsine ekler. Ýçindeki istek, arzular yine. Her þey benim olmalý der kendine! Uçan kuþtan pay umar ya keyfine. Zaman ne getirir bilinmez yine, Kopunca fýrtýna döküldük dal dal!.. Yeþerir mi kýrýlmýþ dal yeniden, Seven özler fesleðen kokusunu, Kýþýn tarumar olmuþ ya gönlüm, Onsuz mu geçecek dersin ömrüm? Hep hüzünlü mü söyleyecek radyo? Aðýtlar mý yakacak karanfillerim? Yangýn yeri kavruldu þen dillerim. Baþa gelen çekilirmiþ, Emircan Neylersin? Kopunca fýrtýna döküldük dal dal!.. 17.1.2023 Emir Þýktaþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Emir ŞIKTAŞ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.